129. Vademecum kierującego. Skrzyżowania i zmiana kierunku jazdy.

Książka wraz z płytą DVD  do kupienia na Allegro
aukcja   8018126545
         
W 1997 roku zmieniono nie tylko polską Konstytucję, ale także przepisy regulujące w Polsce prawa i obowiązki uczestników ruchu drogowego, czyli ustawę Prawo o ruchu drogowym [Dz.U. 1997 nr 98 poz. 602].

Obowiązujące od dwóch dekad prawo o ruchu drogowym, dzięki zmianie definicji drogi, stało się jednoznaczne i możliwe do zastosowania na każdej, nawet najbardziej złożonej budowli drogowej.

Każdy uczestnik ruchu drogowego, poruszając się po wielojezdniowej drodze i jej bardziej lub mniej złożonych skrzyżowaniach, jest obowiązany przestrzegać aktualnie obowiązującego Kodeksu drogowego na tej jezdni drogi, na której aktualnie się znajduje.

Kierujący, poza zatrzymaniem, wymijaniem, wyprzedzaniem i omijaniem, jadąc jezdnią danej drogi, może jeszcze na niej, lub z niej, skręcić.

Skręcając na jezdni drogi po której się porusza, bez zamiaru jej opuszczenia, może utrzymywać na niej kierunek jazdy zgodny z jej przebiegiem, może zmienić na niej pas ruchu na sąsiedni lub na niej zawrócić.

Skręcając z jezdni tej drogi, kierujący ją opuści i wjedzie na leżącą przy tej drodze nieruchomość  lub na jezdnię innej drogi.

Zawracanie na jezdni w celu jazdy w kierunku przeciwnym do dotychczasowego, oraz opuszczenie jezdni drogi po której porusza się kierujący, to manewry zmiany kierunku jazdy, wymagające, tak jak zamiar zmiany pasa ruchu, sygnalizowania, zawczasu i wyraźnie, zamiaru ich wykonania.

Każdy kierujący ma obowiązek poruszać się właściwie co do miejsca na drodze i jego oznaczenia, a w szczególności przestrzegać obowiązujących zasad ruchu. W szczególności ma zachować daleko idącą ostrożność i unikać, do zaniechania włącznie, wszelkich działań, które mogłoby mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. Po stronie zarządców dróg leży dbałość o ich właściwy stan techniczny oraz prawidłowe oznakowanie.

Po zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym, w 1999 roku zmieniono także, niezmiernie istotnie dla ruchu drogowego, Rozporządzenie w sprawie znaków i sygnałów drogowych [Dz.U. 2002 nr 170 poz. 1393], w którym wiele znaków i sygnałów drogowych zmieniło swoje znaczenie.

Wbrew polskim ekspertom, niestety uznawanymi za takich jedynie z racji zajmowanych stanowisk i pełnionych funkcji, dzięki tym zmianom polski Kodeks drogowy stał się, co do podstawowych zasad ruchu, zgodny z Porozumieniami europejskimi z 1971 roku stanowiącymi uzupełnienie Konwencji o ruchu drogowym [Dz.U. 1988 nr 5 poz. 40 i 44] oraz Konwencji o znakach i sygnałach drogowych [Dz.U. 1988 nr 5 poz. 42, 46 i 48], które podpisano w Wiedniu w 1968 roku, a do przestrzegania i stosowania których Polska zobowiązała się w roku 1988.

W 1999 roku, równolegle do nowego Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, ukazało się Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie [Dz.U. 1999 nr 43 poz. 430].

To w tym akcie wykonawczym do ustawy Prawo budowlane zdefiniowano budowle drogowe, w tym typu rondo, będące elementami dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych [Dz.U. 1985 nr 14 poz. 60], bez związku z ustawą Prawo o ruchu drogowym.

By być świadomym i odpowiedzialnym uczestnikiem ruchu drogowego, każdy kierujący jest obowiązany właściwie, zgodnie z obowiązującym powszechnie prawem, rozumieć podstawowe określenia dotyczące zasad ruchu drogowego.

Do tych najważniejszych należy droga, jezdnia, pas ruchu i skrzyżowanie dróg, w tym skrzyżowanie o ruchu okrężnym, skrzyżowanie kierowane oraz takie na którym droga zmienia swój kierunek. Kierujący ma obowiązek wiedzieć do czego służą kierunkowskazy oraz czym jest zmiana kierunku jazdy w rozumieniu art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

           Równie ważne jest właściwe, zgodne z obowiązującym od dwudziestu lat prawem, rozumienie dyspozycji znaków oraz znaczenie sygnałów drogowych.

Opracował Ryszard Roman Dobrowolski